Pieśni ludowe — tytuły znane i nieznane
Słowiańskie pieśni ludowe są spuścizną po naszych przodkach, wyjątkowym prezentem przekazywanym przez setki lat z pokolenia na pokolenie. Podobnie jak podania ludowe, pieśni zawierają bogactwo informacji na temat dawnego sposobu postrzegania świata, minionych wierzeniach, przesądach i tradycjach. Wiele z nich znamy z dzieciństwa, a o tym, jak mocno wrosły w naszą tradycję świadczy fakt, że rzadko zastanawiamy się nad ich pochodzeniem. Które pieśni są nam najbliższe? Jak głęboko sięgają ich korzenie? Skąd pochodzą? Na te pytania poszukajmy dziś razem odpowiedzi.
Skąd znamy pieśni ludowe?
Pieśni słowiańskie niejednokrotnie sięgają swymi korzeniami do odległych, bo przedchrześcijańskich czasów. W tym kontekście zaskakiwać może fakt, że źródła pisane na ich temat pochodzą głównie z XIX wieku, a tak niewiele jest zapisów chronologicznie wcześniejszych. Kiedy jednak choć przez chwilę zastanowimy się nad przyczyną tego stanu rzeczy, staje się on zrozumiały. Ustny przekaz przez wieki nie był w żaden sposób rejestrowany za pomocą pisma, bo też nie było takiej potrzeby. Lud nie potrzebował takiego zapisu. Zachowane teksty pieśni zawdzięczamy raz duchowieństwu — które jednak lubiło modyfikować pierwotne teksty na własną modłę, dwa — pokoleniu romantyków żywo zainteresowanych tym, co do powiedzenia mieli prości ludzie.
W rezultacie obecnie znamy przede wszystkim pieśni ludowe, których tytuły zostały spisane przez osoby pochodzące niejako z zewnątrz, spoza ludu. Do zbiorów utworów ludowych trafiły one przede wszystkim w okolicach XVIII wieku i później. Nie sposób przy tym nie wspomnieć o ojcu polskiej etnomuzykologii Oskarze Kolbergu, którego życie i działalność naukowa przypadły na przełom dwóch znaczących epok — romantyzmu i pozytywizmu. To właśnie dzięki niemu udało się ocalić od zapomnienia ogrom ludowej twórczości. Stworzył on niejeden śpiewnik piosenek ludowych z niemalże każdego rejonu Polski, a także Ukrainy, Słowenii, Czech, Słowacji, Chorwacji, Serbii oraz Litwy. Jeśli znacie takie utwory jak choćby Była babuleńka rodu bogatego czy Idzie żołnierz borem lasem, to prawdopodobnie jest to zasługą właśnie tego wybitnego badacza.
Stare piosenki ludowe i nowe odkrycia
Przyznać trzeba, że i dziś wytrwałym badaczom, niebojącym się poszukiwań, zdarza się znaleźć perełkę w postaci żywej pieśni, nigdzie dotąd niespisanej. Do zbioru utworów, które uważa się za najstarsze pieśni ludowe, bez wątpienia zaliczyć można pieśń Sioła Jelinia, z którą osobiście zetknął się etnolog Henryk Dumin. Jest to pieśń ludowa, którą tradycyjnie śpiewali górale czadeccy w ostatni wieczór kończącego się roku. Jej słowami witano się z nadchodzącymi nowymi dniami, a także ze świtającą nieśmiało na horyzoncie wiosną. Ze współcześnie znaną wersją możecie zapoznać się poniżej, jak brzmiała ona przed wiekami, możemy sobie obecnie jedynie wyobrazić.
Sioła jelinia koriec siminia,
co nie wysioła na poły dała
na poły, na poły dała.
Kto mi wyorie tom połowiczke
na poły, na poły tom połowiczke.
Kto mi zasieje tom połowiczke
na poły, na poły tom połowiczke.
Kto mi wybierie tom połowiczke
na poły, na poły tom połowiczke.
Kto mi wysuszy tom połowiczke
na poły, na poły tom połowiczke.
Kto mi wymłóci tom połowiczke
na poły, na poły tom połowiczke.
Kto mi wtriepie tom połowiczke
na poły, na poły tom połowiczke.
Kto mi wycesze tom połowiczke
na poły, na poły tom połowiczke.
Kto mi wyprindzie tom połowiczke
na poły, na poły tom połowiczke.
Kto płótno zrobi na połowiczke
na poły, na poły tom połowiczke.
Płótno zrobi knop.
Śpiewaniu pieśni zawsze towarzyszył taniec, w którym brali udział wszyscy członkowie społeczności. Należy zresztą dodać, że stare pieśni ludowe niemal zawsze śpiewane były podczas tańca. W przypadku pieśni Sioła Jelinia występował również element inscenizacyjny. Ważną rolę odgrywała osoba wcielająca się w jelenia, który wyskakiwał z ukrycia i rozpędzał ludzi do domu. Jeleń symbolizował płodność, urodzaj, wschód słońca i żywotność. Pieśń została przedstawiona szerszej publiczności między innymi dzięki działaniom Akademii Kolberga, trafiła też na warsztat zespołu Percival Schuttenbach, który nadał mu nową, oryginalną aranżację.
Kolejną pieśnią, której wiek określa się na kilkaset lat, jest pieśń Oj chmielu, chmielu. Reprezentuje ona słowiańskie pieśni obrzędowe, stanowiąc element uroczystości zaślubin. Pieśń śpiewana była tradycyjnie podczas oczepin, będących momentem symbolicznego przeistoczenie panny w niewiastę zamężną. Oparta na pentatonice melodyka oraz rytm pieśni wskazują na jej przedchrześcijańskie korzenie. Niespotykanym jest fakt, że pieśń o chmielu była znana i śpiewana we wszystkich rejonach kraju. Oczywiście warianty pieśni różniły się w zależności od regionu, jednak zasadnicza jej treść pozostawała taka sama.
Żebyś ty chmielu na tyczki nie lazł,
Nie robiłbyś ty z panienek niewiast,
Oj chmielu, oj niebożę,
To na dół, to ku górze,
Chmielu niebożę.
Ale ty chmielu po tyczkach łazisz,
Nie jedną pannę z wianeczka zrazisz.
Oj chmielu…
Oj chmielu, chmielu, ty bujne ziele,
Nie będzie przez cię żadne wesele.
Oj chmielu…
Oj chmielu, chmielu, ty rozbójniku,
Rozbiłeś dziewczynę na pasterniku.
Oj chmielu..
Pieśni ludowe różnych regionów
Trzeba przyznać, że wspomniane uprzednio pieśni nie należą do tych najbardziej nam znanych. Najpopularniejsze piosenki ludowe, które mniej lub bardziej kojarzymy prawie wszyscy, mają na ogół młodszy rodowód. Wśród nich znajdują się między innymi takie tytuły jak Poszła Karolinka do Gogolina, Hej, bystra woda, A jak będzie słońce i pogoda, Szła dzieweczka do laseczka, Krakowiaczek, Była babuleńka rodu bogatego, Lipka i wiele innych. Te utwory nadal poznajemy bezwiednie, często sami nie wiedząc kiedy. Wiele z nich pojawia się w toku edukacji, stanowiąc tło dla dziecięcych zabaw lub stanowiąc element edukacji artystycznej.
Wśród współcześnie znanych pieśni ludowych w czołówce znajdują się z pewnością góralskie pieśni ludowe. Prym wiodą wspomniana już Bystra woda, Idzie dysc, Hej góral, ja se góral, Slonecko juz zasło i oczywiście nieśmiertelny Zbójnicki. Z mniej znanymi utworami mamy szansę spotkać się poprzez twórczość muzyków specjalizujących się w muzyce ludowej. Na przykład w przypadku Zespołu Pieśni i Tańca Mazowsze piosenki ludowe stanowią większość repertuaru. Z pewnością najdłuższy związek z muzyką ludową prezentują właśnie takie zespoły jak Mazowsze czy Śląsk. Mają one niezwykle bogaty repertuar i z pewnością prezentują wysoki poziom artystyczny. Osoby, które nie przepadają za stylistyką wielkich zespołów, zapewne chętniej posłuchają muzyki regionalnych kapel ludowych lub artystów folkowych, chętnie eksperymentujących z tradycyjną muzyką i grających naprawdę fajne piosenki ludowe. Na uwagę zasługują również pieśni pochodzące z innych regionów Słowiańszczyzny i naprawdę gorąco zachęcam Was do poszukiwań pieśni ludowych z Ukrainy, Białorusi, Słowacji i innych krajów. Moje serce skradła jakiś czas temu Zoriuszka, pierwotnie kozacka pieśń obrzędowa śpiewana w o poranku w dniu ślubu przez tańczące w korowodzie dziewczęta. Obecnie wykonują ją między innymi zespoły Werchowyna oraz Triglav, które mają w swoim repertuarze pieśni ludowe polskie i zagraniczne.
Nasza historia w pieśniach ludowych
Niewątpliwie wiele pieśni ludowych odeszło w zapomnienie z przyczyn elementarnych — kolejne roczniki znających je osób sukcesywnie żegnają się z tym światem. Coraz częściej brakuje ogniwa łączącego to, co dawne z tym, co nowe. Współczesny świat jest rzeczywistością szybkiej informacji, opierającej się przede wszystkim na obrazie. Mało kto spośród nas ma nie tylko czas, ale również okazję, aby pochylić się nad tym, co symboliczne i ulotne. Tak naprawdę zapotrzebowanie na ludowe pieśni zaczęło się zmniejszać wraz z rozwojem technologii. Już w momencie, kiedy najprostsze radioodbiorniki zawędrowały do wiejskich domów, lud począł tracić swoje twórcze i kreatywne podejście do muzyki, stając się przede wszystkim odbiorcą. Nawet walka z analfabetyzmem, nawet druk sam w sobie wpłynął na zmniejszenie znaczenia ustnego przekazu. Zmechanizowanie pracy w polu również przyczyniło się do zaprzestania wspólnych śpiewów podczas wykonywanych całą społecznością czynności. Oczywiście stwierdzenia tego w żaden sposób nie należy odczytywać jako krytyki postępu czy też pochwały życia w ciemnocie. To po prostu konstatacja rzeczywistości, dzięki której lepiej możemy zrozumieć zanik znaczenia ludowych śpiewów. Dzięki temu jesteśmy w stanie podjąć świadome działania w celu zachowania naszej rodzimej kultury, której niezwykle ważnym elementem są słowiańskie i polskie pieśni ludowe, łączące nas z poprzednimi pokoleniami.
ŹRÓDŁA
Cyfrowa Biblioteka Polskiej Piosenki https://bibliotekapiosenki.pl/
Polska Tradycja polskatradycja.pl
Kultura Ludowa kulturaludowa.pl
Braszak P., Wschodniosłowiańskie i polskie pieśni tradycyjne jako uniwersalny nośnik kultury. Scripta Neophilologica Posnaniensia, 20, 263–271 https://doi.org/10.14746/snp.2020.20.18
Lech F., Jak brzmiała wieś i czemu zamilkła https://culture.pl/
http://www.radiowroclaw.pl/articles/view/13770/Najstarsza-polska-piesn#
https://malykolberg.pl/produkt/siola-jelinia/
https://bibliotekapiosenki.pl/utwory/Piesn_o_chmielu/tekst