Tag Archives: słowiańska mitologia

Księżyc – jedyny naturalny satelita Ziemi, niezmiennie fascynujący ludzkość od najdawniejszych czasów. Polska nazwa prawdopodobnie oznaczać miała „małego księdza” (czyli księcia), w przeciwieństwie do „dużego księdza”, którym było Słońce. O ile w Europie, zwłaszcza zachodniej, Księżyc nie stanowił istotnego elementu sfery wierzeń, to jednak zachował się dość mocno w mentalności …

Chors – słowiańskie bóstwo solarne, bądź lunarne, o niepewnej autentyczności. Znane także pod imionami Choros, Chrs. Wzmianka o Chorsie pojawia się w „Powieści minionych lat”, gdzie występuje on w szeregu z innymi bóstwami, takimi jak Perun i Dadźbog. Również w „Słowie o wyprawie Igora” pojawia się krótka wzmianka o tymże …

Płanetnik, chmurnik, obłocznik lub poświst, tymi imionami określano demona z wierzeń słowiańskich odpowiedzialnego za stan pogodowy. Praca płanetnika (staropolskie „płaneta” oznacza „chmura”) polegała na przemieszczaniu chmur po niebie za pomocą potężnych lin i siły własnych barków. Ponadto płanetnik napełniał owe chmury deszczem lub gradem i opróżniał je nad wybranym miejscem. Punkt na który …

Kikimora, sziszimora lub szyszymora to żeński, szkodliwy duch domowy, szczególnie znany na terenach Rusi. Z tamtejszych terenów prawdopodobnie wywodzi się jej nazwa, ponieważ staroruskie kykati oznaczało tyle co wyć, a jak wiemy, wycie wrzecion podczas nocnego przędzenia przez sziszimore, zwiastowało nieszczęście. Często określano ją stwierdzeniem „zmora bez określonej twarzy”.  Jak w przypadku większości demonów słowiańskich, kikimora powstawała z poronionego płodu, dziecka zmarłego …

Wilkołak – znany też jako wilkołek (ang. werewolf, franc. loup-garou), jest to osoba posiadająca możliwość przemieniania się (samoistnie, lub przez np. czarnoksiężnika) w wilka, względnie humanoidalną postać posiadającą cechy wilczej anatomii (sierść, pazury, kły). Zdolność ta nazywana jest wilkołactwem (lykantropią). Mity o ludziach mogących przybierać postacie zwierzęce występują praktycznie na …