Słowiański Bestiariusz Kompendium wierzeń, demonologii, symboli i bóstw słowiańskich. Poruszamy również tematy dotyczące medycyny ludowej i życia codziennego Słowian.
Kikimora, sziszimora lub szyszymora to żeński, szkodliwy duch domowy, szczególnie znany na terenach Rusi. Z tamtejszych terenów prawdopodobnie wywodzi się jej nazwa, ponieważ staroruskie kykati oznaczało tyle co wyć, a jak wiemy, wycie wrzecion podczas nocnego przędzenia przez sziszimore, zwiastowało nieszczęście. Często określano ją stwierdzeniem „zmora bez określonej twarzy”. Jak w przypadku większości demonów słowiańskich, kikimora powstawała z poronionego płodu, dziecka zmarłego tuż po porodzie lub nagle zmarłej kobiety. W ostatnim przypadku mogła przyjąć twarz zmarłej matki, babki czy prababki i wtenczas demona takiego określało się domowichą (przypuszczalnie żona domowika). Domowicha w przeciwieństwie do kikimory była duchem opiekuńczym.
Większa część aktywności kikimory polegała na przędzeniu i dzierganiu koronek, ukazywała się głównie nocą. Furkot jej wrzeciona uznawany był za zły znak, zwiastujący nieszczęście. Żywot uatrakcyjniały sobie poprzez psoty w postaci budzenia niemowląt, plątanie przędzy czy dokuczanie kurom. Szczególnie złośliwa bywała wobec mężczyzn. Sziszimory zamieszkiwały najwilgotniejsze części domostw. Najczęściej bywały to piwnice, lecz nie stanowiło dla niej problemu usadowienie się bezpośrednio pod podłogą lub na strychu. W celu obrony przed kikimorą stosowano podobne amulety ochronne jak w przypadku zmory.
Kikomora pojawiała się pod postacią malutkiej i drobnej kobiety, mogącej stać się niewidzialną. Jej twarz była nieforemna, mało przypominająca ludzką. W niektórych przypadkach, rysy jej twarzy przypominały zmarłą kobietę z rodziny zamieszkującej dom. Zamiast nóg mogła mieć kurze łapki. Najczęściej widywano ją przy kołowrocie, na którym nocami przędła.
W opowiadaniach o wiedźminie, jak i grze kikimora przedstawiana była jako pajęczak zamieszkujący kanały i bagienne tereny.
